Na een tweede lockdown heeft het begrip ‘thuis’ vaak een heel andere inhoud gekregen. Voor sommigen is het een warm nest gebleken, maar voor de meesten werd het min of meer een gevangenis. In We Are Home kijken wij niet naar het ultieme thuisgevoel, maar zoomen we in op de invulling van het nieuwe begrip ‘thuis’. Welke invulling heeft dat gekregen? Is ‘thuis zijn’ een bron van ergernis geworden of een reden letterlijk en figuurlijk ‘ns flink te verbouwen? ‘Thuis zijn’ blijkt voorgoed veranderd, wat goed te zien is tijdens deze expositie in ARWE Gallery met zes deelnemende kunstenaars. Hun visie op het thuisfront gaat uit van een brede thematiek, die met heel verschillende middelen wordt verbeeld. Geen enkele zienswijze is hetzelfde. Deelnemende kunstenaars: Bianca Sistermans, Maurice van Tellingen, Elise ’t Hart, Bram Tackenberg, Niek Peters en Luca Penning.
Bianca Sistermans
Het werk van fotograaf Bianca Sistermans (1969) is ontstaan vanuit haar verwondering over hoe wij de alledaagse werkelijkheid vormgegeven, en hoe we ons daar dagelijks in bewegen. Tijdens WE ARE HOME brengt zij een aantal fotowerken uit de serie Alledaagse ergernissen. Het betreft een serie opmerkelijke stillevens over imperfectie, over dat wat in onze leefomgeving onaf, gebrekkig en vergankelijk is. Kleine maar ergerlijke gebeurtenissen die je humeur kunnen bederven, zeker in coronatijd. Maar niet alleen nu; het onderwerp blijkt tijdloos en onuitputtelijk. De vraag hoe wij met de dingen leven en samenleven, en de gelijktijdigheid van al die levens blijft Sistermans boeien. Daarnaast koestert ze een fascinatie voor de importantie, de aanwezigheid, en de uitdrukkingskracht van ‘de dingen’.
Maurice van Tellingen
In zijn objecten gaat Maurice van Tellingen (1957) op zoek naar het onbeduidende, het alledaagse. Zo geeft hij een eenvoudige raampartij van een kinderkamer weer of een enkel blauw gordijn waar doorheen een venster zichtbaar is. Een andere keer tref je een spierwitte deur aan, die in een vierkant kader is geplaatst. Van veraf lijken deze huiselijke taferelen gefotografeerd of geschilderd, maar van dichtbij zie je dat het hier om driedimensionale modellen gaat: objecten die hij met grote precisie en aandacht uitvoert in verschillende materialen als staal, MDF en glas, en beschildert met alkydverf. Ze hebben een sterke perspectivische vertekening, die enigszins wegvalt zodra je er op een bepaalde manier voor gaat staan. Ook brengt Van Tellingen regelmatig verlichting, videobeeld of geluid in zijn objecten aan. Qua onderwerpskeuze blijkt hij op zoek naar het imaginairebinnen het alledaagse; illusie en werkelijkheid liggen voor hem in het verlengde van elkaar. Wanneer je zijn verstilde ruimtes bekijkt, vraag je je af in welke enscenering je bent beland.
Elise ’t Hart
Door geluid te registreren, te manipuleren, na te maken, te omschrijven en te verbeelden maakt Elise ’t Hart (1991) ons bewust van de geluiden om ons heen. In 2013 richtte zij het Instituut voor Huisgeluid op: een groeiende verzameling van geluiden die je in je huis kunt tegenkomen. Denk aan een zoemende koelkast, een tikkende verwarming, kletterend douchewater, voetstappen op de trap of op zolder. Tijdens de eerste lockdown vorig jaar plaatste zij een oproep om huisgeluiden te sturen voor een Lockdown archief, dat nog steeds groeit. Het archief vertelt ons veel over hoe we deze lastige tijd ervaren en doorbrengen. Voor deze speciale uitgave selecteerde zij 25 geluiden: van een tikkend toetsenbord en een spelende hond tot het pruttelende koffiezetapparaat en de in de voortuin vegende buurman. Geluiden die ineens opvielen, vaker te horen waren, harder klonken, je geborgenheid gaven, troostten of misschien juist irriteerden. Het leverde een combinatie van geluiden op die typisch zijn voor de lockdown-periode waarin we ons bevonden en waar we nu geleidelijk aan het uitkomen zijn.
Luca Penning
Fotograaf Luca Penning (1995) gaat in haar werk op zoek naar de schoonheid in alledaagse omgevingen. Het venster vorm een terugkerend thema in haar werk. Loop je door de galerie en bekijk je haar foto’s, dan gaat je blik met haar mee: van binnen naar buiten. Het raam staat centraal, wat erbuiten gebeurt is van minder belang en blijft veelal vaag omdat het beeld onscherp is. Zo’n raam vormt daardoor eerder een scheiding tussen binnen- en buitenwereld, tussen het ‘ik’ en de wereld om ons heen. In de galerie is ook een bewegend beeld van Penning te zien. Het betreft een deur met dik draadglas, waardoor wat erbuiten gebeurt niet goed te zien is. Als je goed kijkt, zie je heel vaag wat was aan een lijn hangen die in de wind beweegt. Het beeld vormt een deel van haar afstudeerwerk uit 2020 met als titel 'illuminate where we've made a view'. Het bestaat uit verschillende bewegende en stille beelden die naast elkaar getoond worden in een verduisterde ruimte.
Niek Peters
Functionele objecten uit het dagelijkse leven geeft beeldhouwer Niek Peters (1989) op een speelse manier vorm in klei; het gaat dan om simpele gebruiksvoorwerpen die heel dicht bij ons staan. Zo dichtbij zelfs dat ze haast niet meer opvallen. Door zorgvuldig te observeren en de dingen die hij ziet na te maken in klei, maakt hij zich de objecten eigen. De moeilijkheden die hij daarbij ondervindt, worden daarbij steeds vaker onderdeel van het werk zelf. Zo ontstaan nieuwe sculpturen steeds meer uit een nieuwsgierigheid naar de onmogelijkheden van keramiek. Het werk van Peters is overwegend positief van toon. Het leven is volgens Peters voornamelijk fijn, een lichte tragedie daargelaten. Geluk en ongeluk komen dan ook op verschillende manieren terug in zijn werk. Voor de solotentoonstelling Counting Flowers on the Wall in mei 2019 maakte hij nieuw sculpturaal werk rondom het thema ‘thuis’. Daarin staat zijn zoektocht naar de betekenis van het woord en het ‘thuisgevoel’ centraal.
Bram Tackenberg
Bram Tackenberg (1974) kreeg opleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem. Fotografie maakte sinds die begintijd weliswaar deel uit van zijn werk, maar aanvankelijk alleen als middel om het concept van zijn beelden te kunnen visualiseren. Inmiddels heeft Tackenberg zich gespecialiseerd in het medium fotografie. Een terugkerend thema in zijn werk is het samenvoegen van de mens en zijn omgeving. In de fotoserie Quarantaine toont hij sporters die in huis vervangende activiteiten ontplooien om in vorm te blijven, want vanwege de lockdowns konden ze niet naar de sportschool of het zwembad. Je ziet een man op een racefiets hard trappend in de gang bij hem thuis met een ventilator voor hem op de grond, en twee schoonzwemmers die in een woonkamer droog oefenen. Voor zijn serie De Woonkamers fotografeerde hij mensen in hun eigen woonkamer. Op een directe manier laat hij zo de verschillen en overeenkomsten tussen mensen en hun leefomgeving zien; door zonder oordeel te kijken maakte hij een eerlijk portret van ze.
